Het werd watertrappelen….en nog meer watertrappelen totdat ik weer kon zwemmen.
“Je kunt pas goed voor een ander zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt”.
Een uitspraak die we (in mijn werk) vaak genoeg tegen elkaar zeggen. En hoe vaak ik het ook uitsprak naar anderen, zelf volgde ik deze uitspraak niet. Er was altijd wel een situatie of andere personen die meer zorg nodig hadden dan ikzelf.
Maar door een (onbewust) zetje van een dierbare vriend kwam ik erachter dat ik ook wat zorg aan mijzelf moest besteden. Zo kwam ik bij Mark terecht. Na de eerste analyse kwamen we er achter dat ik eigenlijk heel veel goed deed, alleen at ik te weinig. Dus kreeg ik van Mark mijn “aangepaste” voedingsschema mee naar huis. Nou dat viel nog niet mee. Nooit geweten dat meer eten zo moeilijk kon zijn. Maar het werkte…bij iedere controle waren er weer meer kilo’s en centimeters af.
En ook al zag ik heel duidelijk wat de cijfers deden…..ik “voelde” het niet.
Misschien kwam het wel omdat de lichamelijke ballast niet het belangrijkste was wat ik moest verliezen. Toen dat duidelijk was, werd het dus een iets ander proces. Want hoe ga je om met emotionele ballast als je, je coping mechanismen (lees: slechte gewoonten en gebruiken) niet meer in mag en WIL zetten?
Dan wordt het dus “dealen” met de emoties zelf. En dat waren er nogal wat. Ik kwam terecht in een oceaan vol emoties want blijkbaar was ik al een tijdje vergeten voor mijzelf te zorgen. Maar ik was ook vergeten hoe ik moest zwemmen. Dus werd het watertrappelen……
Gelukkig was mijn voedingspatroon inmiddels ingeburgerd en hoefde ik daar niet meer aan te denken. Zo kon ik mij volledig richten op de rest. En daar bleek ik Mark net zo hard voor nodig te hebben.
Mark, die bij iedere controle toch weer even de puntjes op de i zette, situaties relativeerde en me trots probeerde te laten zijn op de resultaten, mij bleef motiveren maar ook zichzelf kwetsbaar opstelde als mij dat hielp (Mark, dankjewel voor het delen van je persoonlijke ervaringen).
In de tussentijd ging ik veel wandelen (mijn nieuw coping mechanisme) om mijn hoofd te ordenen en emoties een plek te geven. En als ik het gevoel had te verdrinken, was daar mijn dierbare vriend (mijn reddingsboot) die me weer rustig kreeg zodat ik (al dan niet met wat ingeslikt water) me weer kon concentreren op het watertrappelen. En langzaamaan leerde ik weer zwemmen.
Het leven zal altijd “watertrappel” momenten blijven geven, maar ik weet dat ik weer zelfstandig kan zwemmen zonder mijn oude gewoonten/gebruiken daarvoor in te hoeven zetten.
En dat was/is de kracht van het fitfanatics voedingsplan waar het uiteindelijk allemaal mee gestart is.
Is het nu klaar dan? Zeker niet. Mijn lat lag sowieso wat hoger qua einddoel dan Mark (realistisch) had opgesteld, dus we plakken er nog wat maandjes aan vast.
Maar, we zijn nu 6 maanden verder en ik kan in ieder geval al hardop zeggen dat ik trots op mijzelf ben (en het “voelen” komt ook nog wel)
Ben je geïnspireerd geraakt en wil je ook een succesverhaal worden?
